Cambodja!

Rustig aan in Kampot, ziek in Siem Reap, tsja in Battambang en huilen in Phnom Penh 

De Khmer wedding was weer een hele happening. Ze trouwen hier in grote tenten midden op straat en het was echt super druk. We hadden geen idee wat de bedoeling was (hoe zeg je het bruidspaar bijvoorbeeld gedag?) dus we gaven de uitnodiging maar gewoon aan iemand en volgden een man naar ons tafeltje in een zijstraat. Die man bleek later de bruidegom te zijn, wisten wij veel :p alle vrouwen waren ook zo enorm opgedost dat we geen idee hadden wie de bruid nou eigenlijk was. Het was die ene met die kroon maar in een oogopslag zag je wel een stuk of 3 vrouwen met een kroon... Eenmaal aan tafel kregen we eten met dikke rode mieren erin voorgeschoteld en ik moet zeggen, de mierloze borrelnootjes waren best te doen! Al vrij snel merkten we dat er iets ging gebeuren omdat mensen zich opeens rond een tafel met een grote berg fruit erop verzamelden. Het bruidspaar moest daar een kleine ceremonie doen en dat was voor ons het moment dat we dan toch eindelijk konden zien om wie het nou eigenlijk ging. Daarna begon de koppeltjes dans en omdat wij ook hier niet onopgemerkt zijn gebleven werden Marlies en Tobias meteen naar voren getrokken. Na die dans stopte de muziek en doken alle gasten op de tafel met het fruit. Het was net of ze maanden niet hadden gegeten terwijl ze net toch echt een aantal gangen naar binnen hadden gepropt (of misschien waren ze ook niet zo weg van de mieren). Daarna kon iedereen mee dansen en hebben we wel 30 rondjes om die tafel heen gelopen terwijl we zwierige bewegingen met onze handen moesten maken.  Rond een uur of 10 was het feest afgelopen en zijn we nog even heerlijk naar een rustig cafeetje gegaan.

Verder hebben we in het kleine weekje Kampot eigenlijk niet zo heel veel gedaan. We zijn een middag de berg opgetuft met scootertjes en hebben daar een mooie waterval gezien. We hebben een mislukte poging rabbit island gedaan. Rabbit island is een klein eilandje vlakbij de kust waar je kan slapen en verder niks kunt doen. Omdat het waterfestival was, was het er echt enorm druk en werden we door alle Cambodjanen enorm aangestaard. Zij zwemmen daar allemaal met hun kleren aan waardoor het een beetje ongemakkelijk voelde in bikini. De sfeer was gewoon een beetje vreemd, beter kan ik het niet uitleggen. Na een uurtje hebben we daarom de dronken Cambodjaanse boot weer terug genomen en zijn we naar de bioscoop gegaan. Je hebt hier privé bioscoopjes waar je een kamer met een mega groot bed en een tv krijgt. Je kan gewoon je eigen film uitkiezen. Verder hebben we volgens mij echt niks gedaan; beetje lezen, zwemmen, eten, uitslapen en her en der een massage. Ik ben even hard aan het nadenken maar ik denk toch echt dat dat het was, heerlijk!

Aan het eind van de week hebben we weer een hele dag in een hobbelbus gezeten op weg naar Siem Reap. Toen we dachten dat we er bijna waren, kwamen ze met de mededeling dat ze er vandaag een kleine 3 uur langer over zouden doen, top! De volgende dag was Marlies helaas ziek, ze had het goed te pakken en kon alleen maar slapen. 's avonds schoot haar koorts omhoog richting de 40 graden en zijn we naar een dokter gegaan waar ze is getest op malaria en dengue. Dit kwam er gelukkig niet uit maar er was wel iets aan de hand met haar bloed waardoor er nog een kans was dat ze over een paar dagen wel dengue zou hebben (ofzoiets,  we begrepen hem niet zo heel goed wat heel fijn is als je doodziek bent en het woord dengue steeds valt). Ze kreeg wel antibiotica voor haar keel. De dag daarna voelde ik me ook niet al te best en zaten we als twee lamlendige mensen aan de eettafel; Marlies had het steeds over haar bijna doodervaringen en ik weigerde gewoon om ziek te worden. Na het klokje rond te hebben geslapen voelde we ons alweer een stuk beter! Tot we opeens zagen dat Marlies helemaal onder de uitslag zat, wat een teken van dengue kan zijn... We zijn naar het ziekenhuis gegaan en daar is ze weer getest. Haar bloed was helemaal in orde en waarschijnlijk is het een allergische reactie op de antibiotica geweest, naast een flinke griep. Ze knapte gelukkig steeds verder op waardoor we zowaar souveniertjes konden shoppen in Siem Reap (mijn tas is nu echt officieel veel te klein!) en plannen konden maken voor m'n verjaardag. Helaas had Marlies op mijn verjaardag weer een flinke terugval met koorts en hoofdpijn. Tobias kwam die middag aan en samen hebben we geluncht en taartjes gegeten. Aan het begin van de avond kon Marlies mee uiteten en hebben we ondanks alles een leuke dag gehad :)

In Siem Reap heb je trouwens de milk scam. Vrouwen of kinderen komen dan naar je toe met de vraag of je melkpoeder voor hun hongerige baby wil kopen en zeg nou eerlijk, wie wil zo'n zielig baby'tje nou niet helpen? Wanneer je echter mee melk gaat kopen, betaal je ten eerste veel te veel en ten tweede verkopen ze de melk weer terug aan de winkel en delen ze de winst. De kinderen zelf zien hier alleen bijna niks van terug en vaak is het ook niet eens hun eigen kindje. Ze zijn voornamelijk in de avond actief en binnen tien minuten waren we al drie keer benaderd. Je pikt ze er ook zo uit met een flesje waar een klein laagje melk in zit en een baby op de arm. Het is een manier van leven en ik heb er gemengde gevoelens over.
Verder wemelt het van de tuktuks en doet de een nog meer z'n best om op te vallen dan de ander; een echte Batman tuktuk of een tuktuk waar je zelf je muziek kan uitkiezen terwijl de discolampen al staan te knipperen. Ze bestormen je bijna wanneer je een stap op straat zet of staan vanaf de overkant van de straat al wild naar je te zwaaien. Maar ze zijn allemaal erg aardig en houden wel van een grapje waardoor een tuktuk regelen en afdingen toch altijd weer een ervaring opzich was :p

Na al die zieke en ellendige dagen was Marlies fit genoeg voor Angkor Wat. We hebben eerst een sunset boven op een berg en op onze tenen met nog 500 andere mensen gezien. De volgende dag moesten we om 5 uur 's ochtend ready to go zijn voor de sunrise. Het was mooi maar leek niet echt op de plaatjes uit de folder (photoshop of gewoon pech met het weer?:p). Angkor Wat is een prachtige en mega grote tempel. Daarna zijn we door getuktukt naar Angkor Thom, waar we nog meer tempels hebben gezien. Tot slot hebben we de beroemde tempel waar de mooie grote bomen doorheen groeien gezien en waar de Japanners overal in de rij staan voor een foto die een echte fotograaf van ze maakte bij een mooie boomwortel. Eigenlijk kan je beter gewoon de foto's van de tempels zien omdat het niet echt te omschrijven is. Tempelmoe en hongerig hebben we snel geluncht om daarna een 'dutje' van 2.5 uur te doen :p

We hadden de smaak weer lekker te pakken en zijn de dag daarna met onze oude vertrouwde tuktukdriver naar Bang Mealea gegaan. Dit was vroeger een grote tempel maar is nu vervallen en overgenomen door bomen en mos, echt prachtig en indrukwekkend om te zien. Je mag daar overal in en over klimmen en doordat er maar weinig toeristen waren, was het heerlijk rustig en vredig. Ook hier kan je maar beter gewoon de foto's van komen bekijken. De weg er naar toe (twee uur heen en natuurlijk ook weer twee uur terug) was leuk langs alle dorpjes, huisjes en slierten van school komende kinderen in uniform. Na al die toeristische attracties zijn we ondertussen expert geworden in de rare stemmetjes die de vrouwen hier opzetten wanneer ze je iets willen verkopen (tegen elkaar praten ze toch echt niet zo), vooral de 'one dooooollar' komt erg soepeltjes ons mond uit.

De dag daarna was het tijd voor een bootrit naar Battambang. We hadden begrepen dat Battambang een echt Cambodjaans dorp zou zijn maar het is meer een stad die erg veel op Siem Reap wil lijken. De boottocht duurde eeuwen maar was wel leuk langs alle floating villages en smalle zijtakken van de rivier waar de bomen half in het water staan en de takken op momenten de boot in vlogen. Overal zag je visnetten en de mensen wonen in huisjes op palen (die soms al akelig scheef stonden) of alleen onder een zeiltje dat omhoog werd gehouden door twee takken. Bizar eigenlijk hoe anders het leven hier is. 

Onze laatste busrit, de rit naar Phnom Penh, was toch wel de beste ooit. Het was een super lelijk busje met overal leren bekleding en diamanten, een spiegel in het plafond, grote boxen, ik gok in het dak een tv en de microfoon voor karaoke in een glitterbakje. De bus reed, jaja, 110 en later zelfs 130! Wat echt heel wat is als je bedenkt dat de gemiddelde snelheid hier 60 is. We hadden ook wel geluk dat deze weg goed was.
 Ik heb deze reis vrolijk afgesloten met een bezoek aan de killing fields. Echt vreselijk als je hoort wat daar is gebeurd en bizar als je je realiseert dat het niet eens zo lang geleden is... Onder leiding van Pol Pot heeft de rode Khmer miljoenen mensen vermoord op deze moordvelden omdat hij een communistische landbouwstaat wilde. Iedereen moest uren werken op grote landbouwprojecten waarbij ze weinig eten kregen en veel mensen om zijn gekomen. Mensen die niet meewerkten werden vermoord, net als intellectuelen en academici waarbij je ook al verdacht was wanneer je een bril droeg of zachte handen had (en dus geen arbeiders handen). Om kogels te besparen werden de mensen hier doodgeslagen of doodgestoken. Op het moment dat je denkt dat het niet erger kan, kom je bij de killing tree. Tegen deze boom werden baby'tjes doodgeslagen, echt te vreselijk voor woorden. Ook komen er nog regelmatig botten uit de massagraven naar boven tijdens het regenseizoen, dit is mij gelukkig bespaard gebleven. Moest terug in de tuktuk even bijkomen.

Cambodja is een mooi land en de mensen zijn hier echt heel leuk :) Ik zit ondertussen alweer op het vliegveld, de tijd is voorbij gevlogen! Ik heb overal van genoten en vind het jammer om weer naar huis te gaan. Aan de andere kant heb ik ook weer zin om iedereen te zien en naar m'n eigen huisje in Haarlem te gaan :) eindelijk weer lekkere thee drinken en chocoladepepernoten eten! En misschien is het een idee dat ik me weer aan de verkeersregels ga houden... Wat ik wel echt vreselijk vind, is dat Marlies niet mee gaat. M'n liefste vriendinnetje en maatje in Haarlem blijft hier nog wel even en ik ga haar enorm missen! Gelukkig zien we elkaar rond kerst weer maar het besef dat ze dan toch echt voor een jaar wegblijft, komt steeds dichterbij.