Same same but different

Über toerist in Hue, letterlijke en figuurlijke ups and down op de Ho Chi Minh route en verliefd op Hoi An

Het hotel in Hue was echt geweldig, super aardige mensen en elke keer als je even buiten was geweest, stond er een lekker vers sapje en wat te eten voor je klaar. Het ontbijt was ook heerlijk, je mocht eten 'till your belly is happy'. Hue zelf vond ik in eerste instantie maar een beetje matig. Het hotel was in het lelijke toeristische gedeelte maar als je de brug over ging, kwam je in het oude gedeelte van de stad, de Citadel. Je kon er iets bezoeken maar dat ging al om 4 uur dicht, wisten wij veel, wij leven hier niet echt naar de tijd. Onderweg kwamen we Timh tegen die ons een ritje in z'n fiets aanbood, je weet wel, die vreselijke fietsen waar je voor in een bakje kan zitten. Omdat we alleen nog maar lelijke gebouwen hadden gezien en geen zin hadden om dat hele end te lopen, zijn we toch maar ingestapt. Als twee echte vreselijke toeristen werden we door de Citadel gereden. Hij kon ons veel vertellen over de geschiedenis van de stad, de mensen die er nu leven en het boeddhisme. Je ziet overal kleine tempeltjes in huizen en in bomen en heel veel vogeltjes in een kooi. Die vogeltjes laten ze met oud en nieuw los voor een, jawel, gelukkig nieuwjaar! We zijn naar een tempeltje (is voor de vrouwen) en een pagode (voor de mannen) gereden en hebben wat mooie uitzichten gezien. Timh, bijzonder als hij is, heeft onze handen gelezen! We hebben beide een warm hart en fire in our bodies. We moeten alleen wat meer patient zijn... Mijn hand zegt dat ik 2 jobs zal hebben en dat er ergens  nog iets gaat gebeuren; dat ik veel mensen help maar dat soms niet terugkrijg, we gaan het beleven... Verder krijg ik 3 kinderen,  eerst 2 jongens en dan een meisje, lijkt me leuk! Ik geloof hier nu natuurlijk heilig in, dat snappen jullie ook! Daarna heerlijke Vietnamese risotto gegeten en lekker geslapen.
 
De volgende dag stonden we optijd naast ons bed om aan ons tripje met de easy riders te beginnen; 3 dagen lang door de bergen rijden over de Ho Chi Minh route en de Hai Van pas. De Ho Chi Minh route werd in de oorlog gebruikt om eten en wapens over te vervoeren en loopt door de bergen, langs de grens van Loas. De Hai Van pas was vroeger de grens tussen de koninkrijken Champa en Dai Viet maar ik denk dat jullie het eerder kennen van Top Gear :p
Onze easy riders waren de 24 jarige Michael (eigenlijk Phuc) en de 22 jarige Huang. De backpack werd achterop gebonden en wij kregen kniebeschermers, elleboogbeschermers, sexy handschoentjes en een wat te grote helm die scheef op je hoofd kwam te staan bij elke hobbel in de weg. Het eerste deel van de tour heb ik me, alweer, verbaast over het verkeer. Alles mag; links inhalen terwijl er geen ruimte is, rechts inhalen, spookrijden, gewoon echt alles! Als je maar toetert. Ook zitten ze met hele gezinnen op een scootertje, nemen ze bankjes mee en zie je kooien met levende varkens bij elkaar gepropt achterop de scooter. Het mooiste was denk ik wel een man die drie grote vrachtwagen banden om z'n middel had  en nog net met zn handen bij het stuur kon. Bizar gewoon.
We zijn eerst naar de Vinh Moc tunnels gereden. In de oorlog hebben ze deze tunnels gegraven om zichzelf te beschermen tegen de bombardementen vanuit Amerika. Het is begonnen bij een paar tunnels en uitgegroeid tot een hele stad onder de grond. Het heeft 3 lagen: 13, 15 en 23 meter onder de grond. Er woonden in die tijd zo'n 600 mensen in hele kleine 'appartementen', gewoon een kleine ruimte die is uitgegraven en waar je net in kan liggen en zitten met je gezin. De tunnels zelf zijn ongeveer 1 meter breed en 1.70 hoog. Tijdens de bombardementen kwam iedereen bij elkaar en zongen ze liedjes. De tunnels waren indrukwekkend maar de stortregen, de stukke lampen in de pikdonkere tunnels, de stomme grapjes van Phuc en het feit dat we door hem een aantal keer verdwaalde waren wat minder. In de regen reden we verder richting de bergen en werd de omgeving steeds mooier. We sliepen in een super goor hotel in een stadje vlakbij de Ho Chi Minh route. Die dag was het vrouwendag in Vietnam wat inhoudt dat de mannen bloemen en chocola voor de vrouwen moeten kopen. Gelukkig zijn wij ook vrouwen en kregen we als toetje inderdaad chocola!
De tweede dag zijn we de Ho Chi Minh route opgereden en werd de omgeving mooier en mooier. We reden over de bergweg langs allemaal dorpjes. Van dorpjes met stenen huizen en meubels tot dorpjes met alleen maar hutjes. De kinderen die je tegenkomt lachen, zwaaien en willen een high five, de vrouwen lachen allemaal vriendelijk en de mannen kijken je alleen maar aan of staan langs de weg te plassen. Verder zie je de hele kinderboerderij op de weg liggen en lopen. Dat in combinatie met de prachtige omgeving maakte dat ik me geen moment heb verveelt achter op de motor, ik heb er heerlijk van genoten. Uiteindelijk reden we ook de jungle in. Helaas had Marlies erg veel last van Phuc. Phuc was echt een beetje een macho mannetje die al snel begon met ongepaste opmerkingen en grapjes. Ook reed hij de hele tijd erg snel en voelde Marlies zich niet veilig bij hem achterop, hij luisterde ook niet naar ons wanneer we zeiden dat hij langzamer moest gaan rijden. Huang, waar ik achterop zat, was juist heel rustig en reed prima. Heb in die drie dagen maar 1 keer bijna m'n hoofd tegen een vrachtwagen gestoten en hebben we 1 keer een mandje van een oud vrouwtje geraakt 'she made me confused'. Na de stop bij een hot spring, ging het bij mij ook even bergafwaarts. De hot spring zelf is een natuurlijke warmtebron waar we konden gaan zwemmen maar waar het water veel te heet was om in te zwemmen. Het lag bij een ziekenhuisje waar we weer enorm werden aangestaard. Op een gegeven moment hebben we onze gidsen weer wakker gemaakt om verder te rijden, we moesten namelijk voor het donker bij onze homestay zijn. Er ontstond een grote ruzie tussen Phuc en iemand van het ziekenhuis omdat we moesten betalen terwijl we niet hadden gezwommen en het hele ziekenhuis stond erbij en keek ernaar. Daarna begon het weer te regenen en werd het langzaamaan donker. We kregen het idee dat ze de weg niet echt wisten en op een gegeven moment zijn we elkaar kwijtgeraakt. Het was ondertussen pikkedonker op het bergweggetje, het regende  nog steeds en het was super koud. Huang vond het op dat moment ook een goed idee om te gaan appen tijdens het rijden. Ik kreeg steeds meer zin in een warm hotel met een warme douche en een lekker bed :p We sliepen echter in een homestay en de grote spinnen stonden ons al op te wachten. Ze hebben daar wel echt heerlijk voor ons gekookt en daarna ging het allemaal wel weer. Ons bedje was prima en het dorpje was erg schattig.
De laatste dag zijn we over de Hai Van pas gereden wat ook weer prachtig was! Het laatste stukje hebben we zelf gereden (sorry mam) en zijn we in de middag aangekomen in Hoi An.

In de dagen daarna ben ik verliefd geworden op Hoi An. Hoi An is een heel romantisch en schattig stadje met veel lampionnetjes en rustgevende muziek op de achtergrond. Om een uur of 3 mag je er alleen maar lopen of fietsen. Verder staat het bekend om de kleermakers. Je kan echt alles laten maken! Je kan zelf iets laten zien en bedenken of je kan iets in de winkel passen en aangeven wat je anders wil en welk stofje je het mooist vindt. Na een aantal jurkjes en een rokje heb ik mezelf verboden om nog meer te laten maken, je kan namelijk wel eeuwen doorgaan in Hoi An! De meisjes die in de winkeltjes werken zijn ook super aardig. Echt een winkelparadijs. Beetje jammer dat het nu allemaal niet meer in mijn tas past... Verder zijn er allemaal leuke  restaurantjes en cafeetjes waar je kan eten wat je wil! We kwamen Madeleine weer tegen en zijn een avond uitgebreid uiteten gegaan voor wel 40 dollar in totaal (de duurste maaltijd tot nu toe). We zijn nog een dagje naar het strand gefietst. Heerlijk Hollands op de fiets! Dan voelt een stadje nog meer als thuis vind ik. In Hoi An regende het trouwens wel elke avond en dan heb ik het over enkelsdiepe plassen! De vrouwtjes dringen hier de restaurantjes binnen om je paraplu's en poncho's te verkopen. Zelf als je al met een poncho aan in de regen staat, komen ze je gewoon nog een poncho verkopen! We werden er op een gegeven moment een beetje gek van en hebben ontdekt dat je alle verkopers het beste kan negeren. Ook kan je gewoon een achterlijk laag bod doen en daar bij blijven, dan lopen ze vanzelf (soms een beetje boos) weg.

Na een aantal dagen steeds weer een nachtje extra in het hotel te boeken,  zijn we gister in de slaapbus richting Da Lat gestapt, weer een ervaring opzich... We zaten eerst eeuwig op de bus te wachten samen met twee Zuid Koreaanse jongens en een meisje uit Chigago. We werden met z'n vijven achterin de bus geplaatst waar we bil aan bil mochten gaan slapen. Het eerste gedeelte stond er een Vietnamees programma door de bus te blèren dat geloof ik erg grappig was:p. Na de eerste stop probeerde Marlies en ik een smerige wc te overleven toen ik zo de bus weg zag rijden. Ik schrok me echt kapot! Gelukkig hebben de jongens de bus meteen gestopt en konden we snel instappen en proberen te slapen. In de ochtend werden we opeens geloosd in Na Thrang en belandden we daarna in een vol minibusje om de overige uren in door te brengen. Al met al een erg lange reis en ik ben nu ook echt kapot! Ga meteen door m'n bed in dus welterusten!